Ο οφθαλμός είναι σαν μια φωτογραφική μηχανή, όπου ο αμφιβληστροειδής αποτελεί το φιλμ πάνω στο οποίο αποτυπώνεται το είδωλο της εικόνας που
Βλέπουμε. Η περιοχή που ευθύνεται για την κεντρική μας όραση λέγεται ωχρά κηλίδα και βρίσκεται στο κέντρο του αμφιβληστροειδούς.
Η επιαμφιβληστροειδική μεμβράνη είναι μια ημιδιαφανής μεμβράνη ινώδους ιστού που δημιουργείται και πάνω στην ωχρά κηλίδα. Η ιδιοπαθής επιαμφιβληστροειδική μεμβάνη (γλοίωση) προσβάλλει κυρίως υγιή κατά τα άλλα ηλικιωμένα άτομα και παρατηρείται αμφοτερόπλευρα σε ποσοστό 9% περίπου των περιπτώσεων. Η κλινική εμφάνιση των επαμφιβληστροειδικών μεμβρανών εξαρτάται από την πυκνότητά τους και από την τυχόν συνύπαρξη παραμορφώσεως των αμφιβληστροειδικών αγγείων. Είναι χρήσιμη η διάκριση αυτής σε ωχροπάθεια δίκην σελοφάνης η οποία είναι σχετικά ήπια και στην πιο σοβαρή μορφή της, τη ρυτίδωση της ωχράς (macular pucker).
Σε προχωρημένα στάδια η όραση ελαττώνεται, ιδιαίτερα όταν η μεμβράνη βρίσκεται στο κέντρο της ωχράς.
Συνήθως η επιαμφιβληστροειδική μεμβράνη παρατηρείται σε άτομα άνω των 50 ετών τα οποία δεν είχαν προηγούμενο οφθαλμολογικό ιστορικό.
Το υαλοειδές ή υαλώδες σώμα βρίσκεται μπροστά από τον αμφιβληστροειδή και αποτελείται από ένα ζελέ το οποίο μετά τα 50 έτη αρχίζει και ρευστοποιείται. Η ρευστοποίση του υαλώδους επιτρέπει σε κύτταρα του αμφιβληστροειδούς, αλλά και από άλλα μέρη του ματιού να κυκλοφορήσουν μέσα στο ζελέ και τελικά να εγκατασταθούν στην ωχρά κηλίδα, όπου σχηματίζουν την μεμβράνη.
Ενίοτε η επιαμφιβληστροειδική μεμβράνη μπορεί να προκληθεί δευτερογενώς από κάποιο προηγούμενο οφθαλμικό πρόβλημα όπως ρήξη ή αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, τραύμα, φλεγμονή ακόμη και μετά από argon laser.
Οι ασθενείς σε αρχικά στάδια της νόσου δεν αναφέρουν συμπτώματα και αυτό διότι η μείωση της όρασης εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς. Ωστόσο, μελέτες δείχνουν ότι 10-25% των ασθενών χάνουν 2 γραμμές μέσα σε 2 χρόνια.

Οι ασθενείς παραπονιούνται για μείωση της οράσεως και παραμόρφωση αυτής. (παραμόρφωση των ευθειών γραμμών). Παρά την απώλεια της κεντρικής όρασης ωστόσο, η επιαμφιβληστροειδική μεμβράνη δεν προκαλεί ολική τύφλωση, καθώς η περιφερική όραση φαίνεται να μένει ανέπαφη
Η κλινική διάγνωση της επιαμφιβληστροειδικής μεμβράνης πραγματοποιείται με τη βυθοσκόπηση στη σχισμοειδή λυχνία
Η οπτική τομογραφία συνοχής (OCT) ως απεικονιστική μέθοδος είναι άμεση εύκολη και ακριβής για την διάγνωση και επιβεβαίωση της νόσου, καθώς παρέχει τρισδιάστατες διαστρωματικές εικόνες υψηλής ανάλυσης σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Μπορεί να ανιχνεύσει λεπτές επιαμφιβληστροειδικές μεμβράνες και είναι επωφελής τόσο για την πρόγνωση της νόσου, όσο και στη αντιμετώπισης αυτής.
Η θεραπεία της επιαμφιβληστροειδικής μεμβράνης αποφασίζεται όταν τα συμπτώματα της μεταμορφωψίας γίνονται έντονα και η οπτική οξύτητα μειώνεται περίπου στα 6/10. Η αφαίρεση της μεμβράνης πραγματοποιείται χειρουργικά.
Ο περιορισμός και η εξάλειψη των παραμορφώσεων της κεντρικής όρασης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αλλά κυρίως από την προεγχειρητική οπτική οξύτητα. Στους περισσότερους ασθενείς η όραση βελτιώνεται στους πρώτους 3-6 μετεγχειρητικούς μήνες, ενώ ορισμένοι μπορεί να εμφανίσουν βελτίωση μετά από 1 χρόνο.
Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία >75% των ασθενών εμφανίζουν βελτίωση της οπτικής οξύτητας μετεγχειρητικά, κυρίως στις ιδιοπαθείς περιπτώσεις. Η φυσιολογική εξέλιξη του καταρράκτη είναι πιθανό να επιταχυνθεί μετεγχειρητικά